Πάντα μου άρεσε η άγρια ομορφιά των νοτίων παραλίων της Κρήτης, βρήκα λοιπόν μια φουσκωτή βάρκα της πρόσθεσα πανί και τιμόνι, και αποτόλμησα τον περίπλου απο την παραλία στο Καλαμάκι μέχρι τα Καλά Λιμάνια.
Την ιδέα την πείρα απο το ταξίδι του Κώστα με το κανό
http://paraglidingcrete.blogspot.com/2011/04/blog-post_26.html θα το έκανα με τα κοπιά αλλά με το πανί θα ήταν πολύ πιο εύκολο. Αφού μελέτησα καλά τον καιρό, πρωί πρωί μπαίνω στην θάλλασα.
Η πρωινή βορειοανατολική στεριανή αύρα ειναι σύμμαχος και γρήγορα περνάω τον κομμό και τα Μάταλλα.
Καθώς περνάω και την Κόκκινη άμμο ο αέρας γυρίζει σε καθαρό βοριά, πράγμα που κάνει την πλεύση πιο εύκολη, ανοίγομαι προς το πέλαγος γιατί περιμένω αργότερα δυτικό και δεν θέλω να εγκλωβιστώ πριν το ακρωτήριο στο Κεφάλι.
Περνάω ανοικτά απο το βαθύ και ο βοριάς δυναμώνει, αλλαγή σχεδίου πλέω ανατολικά για να βγώ κοντά στην στεριά και να περιμένω να κόψει, αν περάσω με αυτόν τον βοριά απο το ακρωτήρι θα με παρασύρει νότια προς την Λυβή, πράγμα όχι καλό, ιδιαίτερα τώρα!
Μετά απο την συνάντηση με την βάρκα ασφαλείας, για κάθε ενδεχόμενο, συνεχίζω προς το κεφάλι όπου τελικά μειώνεται ο βοριάς, η θέα ειναι μαγευτική!
Έχω κάνει το μεγαλύτερο και πιο δύσκολο κομμάτι της διαδρομής, τώρα θα πρέπει να συνεχίσω με κουπιά και να περιμένω τον δυτικό άνεμο να φυσήσει.
Ο γκρεμός είναι κάθετος με 400 μέτρα ύψος, εκεί έχουν την φωλιά τους οι σκάρες, δεν χορταίνω να κάθομαι και να τις χαζεύω, να πετάνε, να παίρνουν τα θερμικά ρεύματα να ανεβαίνουν ψηλά και άλλες να γυρίζουν και με εκπληκτική μαστοριά να προσγειώνονται στην είσοδο της φωλιάς τους.
Έφτασα με τα κουπιά στο Τραχήλι, θημήθικα την επίσκεψη του Κώστα, μεσημεριανή στάση εδώ και μόλις φυσήσει ο δυτικός συνεχίζω.
Με τον δυτικό να με βοηθάει περνάω την παραλία στο Μάρτσαλο, την μεγάλη σπηλιά και κατευθύνομαι ανατολικά.
Περνάω απο το Αγιοφάραγκο, τι θεσπέσια ομορφιά! Ευλογημένος τόπος ο τόπος μας.
Τα Καλά Λιμάνια, το ταξίδι τελείωσε, με έντονα συναισθήματα και γεμάτο αναμνήσεις.
