Μόνο ένα λαμπρό μέλλον μπορεί να έχει η Ελλάδα με τέτοια νεολαία.

     Μετά την φυγή της πολιτικής ηγεσίας και την ακύρωση της Στρατιωτικής Παρέλασης η Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, το μοναδικό τμήμα με πολεμική σημαία, αρνείται να αποχωρήσει παραμένοντας στο χώρο έναρξης της Παρέλασης. Συγχαρητήρια σε αυτούς που έδειξαν ότι  αυτή η Χώρα μπορεί να περνάει ένα δύσκολο παρόν αλλά σίγουρα μόνο ένα λαμπρό μέλλον μπορεί να έχει με τέτοια νεολαία.

Που να τολμήσουν τα ελληνικά κανάλια να δείξουν αυτό το video. Δείτε το παρακάτω...

http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2011/10/blog-post_3094.html

ΡΕ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΕΛΛΗΝΕΣ !!!!! ΠΑΡΤΕ ΤΟ ΧΑΜΠΑΡΙ !!!!!!!!

Ελάτε να μάθουμε ιστιοπλοΐα

Μια σύντομη εισαγωγή στην τέχνη του πανιού
Του Μάκη Ματιάτου
Η θάλασσα ανήκει σε όλους μας. Άλλοι τη χαίρονται από την παραλία και άλλοι μέσα σε ένα μικρό η μεγάλο σκάφος αναψυχής. Τα μυστικά της θάλασσας και του σκάφους, ιδιαίτερα του ιστιοφόρου, δεν είναι ευρύτερα γνωστά σε όλους. Αυτά τα μικρά βασικά μυστικά θα προσπαθήσουμε να προβάλλουμε παρακάτω, επιχειρώντας ένα κέντρισμα για όσους ενδιαφέρονται για το σπορ ή καλύτερα την τέχνη.

Πώς λειτουργούν τα πανιά;

Ο αέρας επιταχύνεται περνώντας πάνω από μία καμπύλη επιφάνεια, ενώ διατηρεί την ίδια ταχύτητα όταν περνάει από μία ευθεία. Από την πλευρά της καμπύλης δημιουργείται υποπίεση, ενώ αντίθετα από την ευθεία, πίεση. Η διαφορά πίεσης και υποπίεσης δημιουργεί μία δύναμη, που δίνει κίνηση στο σκάφος μέσω των πανιών. Το πανί του σκάφους (σχ. 1) είναι μία αεροτομή όπως αυτή των φτερών του αεροπλάνου (σχ. 2). Για να το καταλάβουμε καλύτερα και να το δούμε στην πράξη αρκεί να κάνουμε το πείραμα με το κουτάλι στη βρύση του νεροχύτη μας (σχ. 3).

Πώς κάνουμε το σκάφος να κινηθεί;

Αν κάτσουμε μέσα στο σκάφος και αφήσουμε ελεύθερο το πανί να «παίζει», το σκάφος δεν θα κινηθεί (σχ. 4). Αν πάρουμε μέσα λίγο το πανί, ο αέρας θα του δώσει το αεροδυναμικό σχήμα που χρειαζόμαστε για να σχηματιστεί η αεροτομή, που θα του δώσει κίνηση (σχ. 5). Επειδή στο σκάφος δεν έχουμε φρένο, για να το σταματήσουμε, αφήνουμε ελεύθερο το πανί, όπως φαίνεται στο σχήμα 4.

Πόσο παίρνουμε το πανί μέσα για να δώσουμε κίνηση;

Τα πανιά λειτουργούν καλά περίπου στις 45 μοίρες από τον αέρα. Το ιστιοφόρο δεν μπορεί να ταξιδέψει τελείως κόντρα στον αέρα. Όταν ταξιδεύουμε προς τον καιρό (όρτσα), στις 45 μοίρες περίπου, φέρνουμε το πανί αρκετά μέσα, κοντά στο κέντρο του σκάφους (σχ. 7). Όταν ταξιδεύουμε πλάγια, δηλαδή με τον καιρό από την πλευρά (πλαγιοδρομία), ανοίγουμε το πανί ανάλογα, για να βρίσκεται στις 45 μοίρες ως προς την κατεύθυνση του αέρα (σχ. 8). Όταν Θέλουμε να ταξιδέψουμε με τον καιρό μεταξύ πλευράς και πρύμης (λασκάδα, δευτερόπρυμα), ανοίγουμε ακόμα περισσότερο το πανί, έτσι ώστε να σχηματίζει πάντα γωνία 45 μοίρες με τον αέρα (σχ. 9). Όταν θέλουμε να ταξιδέψουμε με τον καιρό από την πρύμη (κατάπρυμα,
καταβέλονα), το πανί δεν λειτουργεί σαν μία αεροτομή, αλλά σαν συλλέκτης του αέρα, που μας σπρώχνει προς την κατεύθυνσή του.

Πώς γίνεται το σκάφος να μην παρασύρεται προς τα πλάγια;

Φυσιολογικά, εφόσον ο αέρας φυσάει από την πλευρά (μπάντα), θα πρέπει να μας παρασύρει προς την κατεύθυνση προς την οποία πνέει (σχ. 10). Όμως αυτό δεν συμβαίνει στην κυριολεξία. Το θέμα είναι αρκετά πολύπλοκο για να εξηγηθεί εύκολα σ? αυτό το σημείο. Θα αρκεσθούμε να πούμε μόνο πως, το τμήμα του σκάφους που βρίσκεται μέσα στο νερό (ύφαλα, καρίνα) προβάλλει κάποια αντίσταση στην προς τα πλάγια κίνηση του σκάφους (σχ. 11). Ας δοκιμάσουμε να σφίξουμε με βρεγμένα χέρια ένα σαπούνι. Οι δύο πλευρικές
δυνάμεις από τις χούφτες μας είναι αντίστοιχα ο αέρας και η αντίσταση (σχ. 12). Το αποτέλεσμα θα είναι το σαπούνι να «εκτοξευτεί» μπροστά…



Το βρήκαμε εδώ: http://www.ortsa.gr

Η Δροσοσταλίδα

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μικρή ψιχάλα. Μια τόοοσο δα μικρή δροσοσταλίδα. Δεν είχε ηλικία γιατί έτσι κι αλλιώς οι δροσοσταλίδες δεν έχουν ηλικία, είναι αιώνιες!

Σπίτι μου είναι τα συννεφα,τα ποτάμια, οι λίμνες, η θάλασσα, έλεγε και ξανάλεγε με περηφάνια χορεύοντας πάνω σ' ένα μικρό κατάλευκο σύννεφο.

Κάποια μέρα την είδε ένας αετός καθώς περνούσε από κει, να χορεύει χαρούμενη και της χαμογέλασε.

Η δροσοσταλίδα σταμάτησε το χορό της και πλησιάζοντας στην άκρη του σύννεφου τον ρώτησε.

-Μήπως ξέρεις πως με λένε;

-Όχι, απάντησε ο αετός και συνέχισε την πορεία του στον ουρανό.

Μετά από λίγο φύσηξε ένας δυνατός άνεμος και πήρε το σύννεφο μακριά, στέλνοντας το στη χώρα της Βροχής.

Μόλις έφτασαν εκεί η δροσοσταλίδα είδε τις αδελφές της να αφήνουν τα χέρια τους από το σύννεφο και να πέφτουν με γέλια και φωνές προς τη γη. Μια και δυο έκανε κι αυτή το ίδιο. Άφησε τα χέρια της από το σύννεφο κι άρχισε να πέφτει, να πέφτει, να πέφτει... ώσπου ανταμώθηκε με το ποτάμι.

Σκαρφάλωσε σ’ ένα ξεραμένο φύλλο που ταξίδευε στην επιφάνεια του νερού και άρχισε πάλι να χορεύει...

Ξάφνου σταματάει το χορό της και σοβαρή σοβαρή ρωτάει το ξεραμένο φύλλο.

-Μήπως ξέρεις πως με λένε;

-Όχι, αποκρίθηκε εκείνο τρέχοντας επάνω στο ποτάμι.

Μετά από το μεγάλο ταξίδι της στο ποτάμι, η δροσοσταλίδα έφτασε στη θάλασσα.

Τώρα είχε γαντζωθεί πάνω σ’ ένα άδειο μπουκάλι που επέπλεε πάνω στα κύματα, και χόρευε κι αυτό μαζί της.

-Μήπως ξέρεις πως με λένε; ρώτησε κάποια στιγμή λυπημένη η δροσοσταλίδα.

-Όχι, απαντάει το μπουκάλι, μα σίγουρα θα ξέρει ο αφρός των κυμάτων!

Όταν έφτασαν στην κορυφή ενός τεράστιου κύματος η δροσοσταλίδα λέει με τρεμάμενη φωνή στον αφρό.

-Μου είπε το μπουκάλι ότι εσύ θα ξέρεις το όνομα μου.

-Είναι αλήθεια; Το ξέρεις;

-Όχι, είπε ο αφρός των κυμάτων καθώς άσπριζε ολοένα και πιο πολύ τη θάλασσα....

Κουρασμένη η δροσοσταλίδα από τους χορούς και τα ταξίδια αποκοιμήθηκε επάνω στο μαλακό φελλό του μπουκαλιού...

Το πρωί που ξύπνησε ήταν πάλι στο σπίτι της, στο σύννεφο, (γιατί όταν κοιμούνται οι δροσοσταλίδες και ονειρεύονται, ελαφραίνουν και πετούν προς τον ουρανό).

Τεντώθηκε λοιπόν και όπως το ‘χε συνήθεια έριξε μια μάτια κάτω προς τη γη. Και τι να δει!

Από κάτω ακριβώς βρισκόταν ένας πανέμορφος κήπος, με χιλιάδες πολύχρωμα λουλούδια. Ροζ. κόκκινα, κίτρινα, μωβ...

Η δροσοσταλίδα σάστισε από την ομορφιά του κήπου και αποφάσισε να τον επισκεφτεί. Άφησε λοιπόν τα χέρια της από το σύννεφο και άρχισε να ταξιδεύει προς τον κήπο....

Προσγειώθηκε πάνω σ' ένα καταπράσινο φυλλαράκι γιασεμιού και άρχισε να κυλάει σαν δάκρυ προς την άκρη του.

Το φυλλαράκι ένιωσε την δροσοσταλίδα πάνω του και χάρηκε πολύ.

-Σ’ ευχαριστώ για τη δροσιά που μου έδωσες, είπε, πες μου τι θες να κάνω κι εγώ για σένα;

-Το όνομα μου, είπε. Θάθελα να μάθω το όνομα μου!

-Δυστυχώς δεν το ξέρω, είπε το φυλλαράκι καθώς έβλεπε τη δροσοσταλίδα να πηδά προς τα κάτω...

Για καλή της τύχη η δροσοσταλίδα έπεσε πάνω στην πλάτη μιας πασχαλίτσας.

Και όχι όποιας κι όποιας μα της πιο σοφής του κήπου.

-Τι έχεις και είσαι λυπημένη; ρώτησε η πασχαλίτσα.

-Θέλω να μάθω το όνομα μου είπε η δροσοσταλίδα μελαγχολικά. Αιώνες τώρα χορεύω στα σύννεφα, στα ποτάμια, στις λίμνες, στις θάλασσες...,και όποιον συναντώ τον ρωτώ πως με λένε, μα κανείς δεν ξέρει.

-Μήπως ξέρεις εσύ;

-Όχι είπε η σοφή πασχαλίτσα. Αλλά θα σε πάω σε κάποιον που σίγουρα ξέρει!

Μια και δυο ξεκίνησαν και μετά από λίγο έφτασαν σε ένα σπόρο φραουλιάς που λιαζόταν ξαπλωμένος στο χώμα.

-Η πασχαλίτσα άφησε τη δροσοσταλίδα πάνω στο σπόρο και φεύγοντας είπε:

-Να αυτός ξέρει το όνομα σου.

Έκπληκτη η δροσοσταλίδα ρωτάει το σπόρο της φραουλιάς.

-Αλήθεια; Αλήθεια εσύ ξέρεις το όνομα μου;

-Ναι, απάντησε ο σπόρος, το ξέρω.

-Σε λένε ΖΩΗ και σε περίμενα... της είπε και την αγκάλιασε σφιχτά...