Bλέποντας το μαύρο να αραιώνει και ο ήλιος να φωτίζει ξανά σε ένα γαλάζιο – γεμάτο υποσχέσεις- ουρανό.

Είναι κάποιες μικρές στιγμές του χρόνου, σκληρές και σκοτεινές, μα όταν τις χτυπά με το σφυρί του γίνονται διαμάντια πολύτιμα και λάμπουν . Και η λάμψη τους σκουπίζει σιγά – σιγά τα δάκρυα που στέκονταν επιβλητικά στα μάτια και χαϊδεύει τα χείλη σου για να τα ηρεμήσει και να τους προσφέρει ένα σαρδόνιο χαμόγελο βλέποντας το μαύρο να αραιώνει και ο ήλιος να φωτίζει ξανά σε ένα γαλάζιο – γεμάτο υποσχέσεις- ουρανό. Εκεί ξέρεις πως το κακό πέρασε…

 Είναι κάποιοι άνθρωποι που θαρρείς πως έχουν φτερά κρυμμένα κάτω από τα χέρια τους και πετούν ψηλά, ελεύθεροι. Μα πολλές φορές οι ίδιοι «σκοτώνουν» την ελευθερία αυτή παραπλανημένοι από τις βιτρίνες των άλλων. Κι όταν το αίμα της ακουμπά το χώμα, τους βλέπεις να στέκονται συγκλονισμένοι ψάχνοντας τα φτερά τους. Δεν μπορείς να πετάς χωρίς ουρανό. Δεν τους το έμαθαν;

Και εσύ ονειρεύεσαι το μέλλον. Ένα μέλλον που ούτε και αυτό σου ανήκει πραγματικά. Και όσο αμφιταλαντεύεσαι ανάμεσα στο μπροστά και στο πίσω και τα βήματα σου μπερδεύονται ανάμεσα στην διαχωριστική γραμμή του Χρόνου ένα ξεχνάς : το παρόν.
Αυτό είναι το μόνο που σου ανήκει πραγματικά.
Βράδιασε. Ξεκουράσου, κοιμήσου, ονειρέψου. Ένα νέο «παρόν» θα ξημερώσει όταν ο ήλιος ανατείλει.

Το είδαμε εδώ: http://myverysecrethoughts.wordpress.com